مرسدس-بنز «فین‌تیل» به‌طور غیررسمی به مجموعه‌ای از سدان‌های متوسط ابعاد این شرکت آلمانی گفته می‌شود که در دورهٔ ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۸ تولید شدند. نخستین مدل‌های فین‌تیل تحت کد W111 در سال ۱۹۵۹ معرفی شدند و سپس خانوادهٔ چهار سیلندر W110 از سال ۱۹۶۱ و شش سیلندرهای لوکس‌تر W112 نیز به این سری پیوستند. این خودروها جایگزین سری «پونتون» شدند و تا معرفی نسل بعدی در سال ۱۹۶۸ همچنان خط تولید مرسدس را تشکیل می‌دادند.

در طراحی بدنهٔ فین‌تیل، مرسدس-بنز ردپای تأثیرات استایل آمریکایی دههٔ پنجاه را حفظ کرد؛ به‌ویژه باله‌های کوچک عقب که در زبان مرسدس به «Peilstege» (میلهٔ موقعیت‌یاب) معروف بودند. این باله‌ها نه‌تنها نقش تزئینی داشتند، بلکه به‌عنوان راهنمای پارک‌کردن به راننده کمک می‌کردند تا انتهای خودرو را هنگام عقب‌رفتن بهتر تشخیص دهد. برخلاف باله‌های برجستهٔ آمریکایی، باله‌های مرسدس، ظریف و کم‌حجم بودند ولی هویت بصری منحصربه‌فردی به خودرو می‌بخشیدند.

خودروهای فین‌تیل شامل مدل‌های 190c و 190Dc چهار سیلندر، 200 و 200D و 230 در اواسط دههٔ ۱۹۶۰ و نیز انواع شش سیلندر 220b، 220Sb، 220SEb و 300SE بودند. این خودروها نخستین مرسدس‌هایی بودند که طراحان ایمنی آن را به‌طور جدی دنبال کردند: داشبورد و فرمان ضربه‌گیر، محفظهٔ بزرگ‌تر صندوق برای افزایش منطقهٔ جذب ضربه و انجام آزمایش‌های تصادف به‌صورت گسترده که بعدها استاندارد ایمنی کل صنعت شد.